zor bir hayat yaşamış merhum. geçilmemesi gereken çizgileri geçmiş, sınırları aşmış ve nihayetinde yazdığı birbirine benzer yüzlerce kitapla intikamını koca bir türk neslinden almış. bu ulaştığı sonuçtan da memnun olmadığını, yufka yüreğiyle oturup gecelerce ağladığını düşünüyorum ben yine de. sevinse de ağlardı ya, neyse...
tabii, konu kemalettin tuğcu uç örneği olsa bile, kimseyi kötü hikayeler-romanlar yazıyor diye suçlamak doğru değil. kötülük, edebi kriterlerin ötesinde bir zararı işaret etse de bunu yapmaya kimsenin hakkı yok. ortada, evet neredeyse cinayete benzeyen, bir suç varsa kemalettin tuğcu en fazla suç aletini icat eden kişi. silahı alıp kullanan, katliam yapan başka birileri.
şimdi ne kadar anlayışla düşünmek istesem de, bir zamanlar bu kemalettin tuğcu kitaplarını çocuk kitabı ilan ederek okuma-yazmayı yeni öğrenen ve tarifsiz bir heves ve heyecanla kitaplara sarılan bana ve neredeyse tüm nesildaşlarıma dayatan öğretmenleri ve öğretmenler üstündeki o hastalıklı zihniyeti affedemiyorum. cahillik değil, bilgisizlik de değil, resmen körler tarafından eğitilmişiz biz: hiç kimse, bu kitapların sadece üzmek, ağlatmak, umudu, iyimserliği köreltmek adına yazıldığını ya da bir başarısızlık nedeniyle istemeden de olsa bu amaçlara hizmet ettiğini görememiş.
yazık olmuş birilerine. sebep olanların umurunda mı?
"alt tarafı kitap lan, hikaye işte" diyebilecekler için şunu da ekleyelim tam olsun bari.
