o anlattıkları kuralların hiçbiri benim değil ki, hiçbiri ben değilim.
hepsini önce okumam sonra da uzun zaman düşünmem lazım.
sırf doğduğum gibi nüfus kağıdına müslüman yazıldı diye ben bu olmak zorunda mıyım?
sırf bilmem kaç senesinde, tarihin ücra bir köşesinde araplarla türkler pekmez kaynatmış diye veya talas savaşının yüzü suyu hürmetine ben hayatımı değiştirmek zorunda mıyım?
veya zorunda mıyız?
insan her şeyden önce insan. ne güzel bir varlık. istenirse ve işlenirse ne mükemmel olabilir, herkes ne kadar mutlu olabilir.
fikirlerin bu kadar değişebildiği bir insanlık için dinleri toplumlara mâl ederek dikte yoluna gitmek sahiden de çok aptalca değil mi?
bu kadar kişiye özel bir konuyu neden biz 60.000.000 kişi bölüşmeye çalışıyoruz?
manyak mıyız lan biz?
al işte asırlardır deniyoruz, olmuyor. hala tartıştığımıza göre bir yerde bir hata olmalı değil mi?
çünkü bize önce insan olduğumuz öğretilmiyor.
hepimiz isaura'yız, ama çok azımız spartaküs olabilmişiz.
öğretilmiş çaresizlik böyle bir şey aslında.
halbuki dünyanın bir yerlerinde şuan insanlar yatlarla geziyorlar, spaghetti yiyorlar, alışveriş yapıyorlar, kitaplar yazıyorlar, budizme inanıyorlar, rafting yapıyorlar, sevişiyorlar, araştırıyorlar, geliştiriyorlar ve mutlu oluyorlar.
öyleyse neden benim de bir şansım olmuyor şansıma inanmak için?
ben neden herkesle aynı anda aynı şeyi yapmak ve aynı şeyi düşünmek ve aynı şeye inanmak zorundayım?
