sanma yıllardır omzumda seni aptal olduğum için taşıyorum,
çocuktuk sen aynıydın, çıkarına yaramayacak hiçbir şeyin içinde olmazdın.
mahallede meşin topu olan tek kişi sen olduğun için maçlarda mecbur oynardın,
seni hiç kimse sevmezdi, ben severdim.
sana bir şans verilirse iyi bir insan olabileceğini düşünürdüm, zamanla iyileşebileceğini umardım ama yanıldığımı biliyorum.
yıllar geçtikçe cüssenle beraber kötülüğünde büyüdü, dünyanın sadece senin etrafında döndüğünü sanmaya başladın insanları kullanıp hep bir köşeye attın, her götün sıkıştığında yalnız kaldığındada benim yanımda soluğu aldın.
senin için ne çok salakça şey yapmışım düşündükçe gülsemmi ağlasammı bilmiyorum, başın her sıkıştığında yanında olmamın nedeni benim dostum olman değildi, seni yalnız bırakıp başına bir iş getirmeni istemeyişimdi. belki uzun bir arkadaşlığımız oldu iyi günleri parmakla sayılacak kadar az olsada.
yarın seni öğlen namazından sonra son kez omzumda taşıyacağım, hiç bir zaman olman gereken yerde, olman gereken zamanda olmadın, tıpkı bugün olduğu gibi gitmeden seninle son bir kez daha konuşmayı çok isterdim, seni neden sevdiğimi bilmediğimi sana anlatmak isterdim, o siktiğim emniyet kemerini neden takmadın demek isterdim, ama artık deme imkanım yok, artık istesemde omzumda taşıyacağım sen yoksun, gidişin bile haince, bencilce oldu, ben seni her şeye rağmen seviyordum biliyormusun. ben bu yazıyı sana yazdım biliyormusun ...
