keşke bu kadar büyük sevdirmeseydin kendini; çünkü artık hiçbir şeyin tadı yok, sen soksun çünkü. artık eskisi gibi haz alamıyorum martılarla simitlerimi paylaşmaktan. deniz daha bir sıradan görünüyor gözüme. istanbul bile sıradan oldu artık benim için. bende sıradan bir adam oldum zaten. öylesine bir adam. yolda insanlar bana bakıp gülüyorlar. meğersem kendi kendime konuşuyormuşum bazen heh farkında bile değilim. gerçi umurumda da değil ama. hem zaten bilirsin sen beni, bir şeye odaklandım mı unuturum dünyayı her şeyi unuturum ama ne oldu biliyor musun. bir seni unutamadım işte. bir seni hatırlıyorum hep. hiç senden başka bir şeye bu kadar ilgi duymadım. hiş senden başka bir şey unutturmadı bana kendimi. arada bir gidiyorum oralara hani bir zamanlar biz olduğumuz yerler vardı ya, üsküdar,kuzguncuk,çengelköy bazen oralara gidiyorum. hep bizim oturduğumuz bir bankımız vardı ya hani, orayada oturuyorum bazen. seni düşünmeye başlıyorum birden, hani dokunduğun her şeyi mükemmel yapmak gibi bir yeteneğin vardı, sonra kızdığında kaşlarını çatardın ama gözlerinle gülerdin bana, bazen de omzuma yaslardın başını hiç bitmesin bu an hayat dursun derdin. işte o anları hatırlıyorum. sonra birden bir el uzanıyor omzuma birden arkaya dönüyorum sen diye. o an hayatımdaki her şeyi unutuyorum, hatta senin artık olmadığını bile. öyle bir hızlı öyle bir umutlu çeviyorum ki kafamı, öyle bir umutla dönüyor ki gözlerim; sonra bir bakıyorum kirli sakallı yaşlı bir ihtiyar, benden sadaka istiyor. sırf bana saniyenin binde biri bir anda senin yokluğunu unutturdu diye, sanki sen gelmişsin gibi hissettim diye cebimdeki tüm parayı veriyorum o dilenciye. aslında ondan çok ta farklı değilim. o, para. ben, seni dileniyorum. sen olmasan da senle eski hatıralarımız için dileniyorum. ömrümün sonuna kadar artık hissedemeyeceğim senin sıcaklığını ama en çok ta ne oturuyor içime biliyor musun ? ...neyse işte o da bende kalsın.
