sen, ben, o ya da o-sen-ben gibilerinden birilerinin tanışık olduğu herhangi birileri. illa biri olmasına gerek yok tabi, pekala şey de olabilir bu. bir sıfat yakışıksız kaldı arkadaşlarım. gününüz dünyasının yaşayan canlıları istisnasız her gün nefes alıp verirler. en azından fahişeleşmeleri alıp vermelerinden lakin bunu borç bilmemelerinden kaynaklanıyor. kimi vicdanına motor takılmış göt oğlanları ve kimi vajinasında beynini sulandırmış yavşak hatunlar günümüz dünyasının amına koyuyor.
aslında bahsettiğim mevzu;
''gecenin nabzı nöbetleşe tutarken nöbetlerini,göz göre göre tutsaklığa özgürlük der miyim ben? gitmişken bir yerlerden binlerce kilometre öteye hangi toprağa memleketim derim ben'' göz göre göre düşüncem görecelidir diyene, sözümü gere gere, sündüre sündüre kusturtmaz mıyım ben?
susamışken susuzluğa aç çöller, çölün tek tanık olduğu aşkın tek devrimcisiydim ben. sen ki ben dillerindeyken düşüncelerin, sen yeni yetme bir kızın yeni bozulma bir namusuydun. devrime müspet diyecek ve müspeti kaldırıp atacak kuvvetlere ihtiyacı olmayan bir namusun dışa fışkıran son kan damlasıydın. chicago'da porselenmiş bir deniz yosmasıyken, türkiyemin hiç görmediğim bir yerinde ki tek bakkalının son gofretiydin. ben ki sakalları yeni biten bir yetimken, öksüzlere tecavüz ederek büyütmüştüm eskiden kısa olan sakallarımı, her kanda da saçlarımı beyazlaştırmışım. her yan ihtilalle boyanmışken ve bir yerlerde paris'in çocukları, bir yerlerde zehir tacirlerinin çocukları ve bir yerlerde de zehri seven çocukların çocukları varken neye dayanır ki o askerle baş etmek. devrime susamış bir kainatın son askeriyken sen, ben kanları seve seve içen kimselere vermeyen vicdanlı insanlığın askerlerindendim. inandığım var olanı olduğu için sevmekken, olmayanı var etmekti. susamış gönüllere susamış bir aşk olmak değildi istediğim. hak edene hak vermek, haklının aynı zaman da boyun eğmesiydi bahsettiğim. belki de mecnun'un bedeninde var ederken var ederken aşkı, aynı zamanda dostu kerem'in leyla'sını becermesiydi bahsettiğim.
