"bu aileden, rockefeller'lardan korktuğumdan daha çok korkuyorum. amschel'den bu yana o kadar büyüdüler ki. ve yine rockefeller'lar gibi. "sır"rı biliyorlar. kraliçe beatrix'in bir kahkahası bu adamları sinirlendirmeye yeter. sahi, geçinemiyorlar aslında. ya da ben bir şey bilmiyorum. her toplantı da beatrix'in sırıtışı ve nick'in bakışları arasında ezilip büzülüyorum. bu aile fertleri böyle olmamalı. brown'ın yazdığı kitaplarda abuk şeylerde adları geçiyordu. o adamı nasıl oluyor da hâlâ yaşatıyorlar? bu da hiç anlamadığım şeylerden bir tanesi. keşke her şey finanstan ve göz boyamaktan ibaret olsa. o zaman nick'in koltuğunda oturabilirdim. ama değil işte. "sır"rı bilmiyorum. ve bu gidişle de asla öğrenemeyeceğim. aileye giremem. daha doğrusu girilmiyor. nick buna asla izin vermez. bu arada aklıma bir şey geldi. istanbul'da ritz carlton'da koç'un yüzüne nasıl baktıklarını saniyesiyle hatırlıyorum. beatrix ve nick'in baktıklarını. gözlerinden fırlayan o hırs ve korkunun karışımı duygu ve koç'un konuşmaya başlaması. bakanlar da sırıtmıştı tabii."
not: "aileler ve "sır" adlı bir makaleden alıntıdır.
