durduk yerde kendine yeni bir dünya, yeni uğraşlar, yeni arkadaşlar edinmeye çalışan kadın..
savaşın ortasında düşmansız kalan ordu gibi.. en baştan kurgulamak zorunda her şeyi..
kendini filmlere, kitaplara, daha önce umru bile olmayacağı detaylara kaptırabilmek için uğraşmakta..
aklı tek yerdeyken ordan uzak durmak için ayaklarını kendine dolamakta..
böyle de mutlu olduğuna inanmak için elinden geleni yapmakta..
aynada gördüğü suretle göz göze gelmemek için,
"o"nun adını aklından geçirmemek için,
"o"nu hatırlatan şarkılara kulaklarını tıkamak, replikleri yanlış anlamak, "yer"lerden uzak durmak için..
önceden bin kere üstünden geçtiği "hikayesi" hiç olmamış gibi davranabilmek için..
kendini paralamakta..
belki, ağlamadan geçirebildiği saatleri saymakta..
arada aklını dağıtabilirse gerçekten, yanına kar kalmakta..
telefonda gözünün ucu ama..
düşüncelerinin yarısı "o şimdi ne yapıyor"da..
aradan minik senaryolar hesaplamakta..
"şu köşeden dönse şimdi" diye kulağına fısıldayan iç sesi susturmaması beceriksizliğinden değil, umudundan hala..
ekşi'den alıntıdır. uyumuycam nickli bir yazarın yazısı. normalde hiç alışkanlığım değildir kopyala-yapıştır yapmak ama bu seferlik bir istisna yapmanın zararı olmaz diye düşündüm. ekşi'de hesabım olmadığı için buraya yazdım ki yazarına tribute olsun en azından...
her yerde bu kadar benzer ve bu kadar kontra-uyumlu (her ne demekse) hayatlar yaşanıyor aslında.
