ben bu yazıyı öylesine yazıyorum ama, aynı zamanda kendime, sana ve hayata da yazıyorum. keşke bunları sana söyleceyek cesaretim olsaydı...
iki gün önce, sabah dayım ben uyurken gelmiş eve. allahtan gece biraz cesaretlenip seni aramak için içtiklerimi kaldırıp, kültablasını boşaltmıştım. hoş görse bir şey demezdi, ama malum dikişlerim alınmadı daha. ağzıma sıçar. sen bunları bilmiyorsun değil mi? doğru ya. biraz hasta oldum ben sevgili...dönemin başında zatürre başlangıcı dediler, önce bir hafta kadar kaldım; iğne tedavisi için. o zamanlar çektiğimi ben biliyorum. resmen ciğerlerim avcuma çıkacaktı. sırtıma bıçak saplanıyor gibi oluyordu öksürünce. onu atlattık. günde 7 iğne yiyerek. kolum bir bağımlının kolundan farklı değildi artık. ama ters giden bişeyler vardı. kandaki oksijen değerleri doktorları iyileştiğimden emin olmaktan alıkoyuyordu ki, sonra akciğer kanserinden şüphelendiler. bir biyopsi geçirdim ve 6 gün daha hastanede kaldım. ama iyiyim şu an. şükürler olsun ki temiz çıktı her bişey. tabi insan bu süreçte kendisini ve daha çok ailesini düşünüyor diyebilirim. ama eksikliğini yine de hissettim, caddeden geçen arabalara baktığımı zannederlerken uzaklara daldığımda.
bilsen tüm bunları, eminim kafamı bu kadar karıştırmaya hakkın olmadığını anlardın. ne zaman biraz aklımdan çıkarsam seni, hatırlatıyorsun kendini. bunu bilerek yapmadığının da farkındayım üstelik. ikimizin de birbirimizden haberi olmaması ne acı. ben öyleyimdir işte. izimi tozumu bulamazsın istersem. ne kadar zorlanıyorum bi bilsen kendimi senden uzak tutmaya çalışırken. bütün eforumu buna harcıyorum. baktığım her yerdesin çünkü. gezdiğimiz yerlerde...arkadaşlarla oturup iki laflayamıyorum artık. ortak arkadaşlarımız seni soracak oluyor, laflarını yutuyorlar sonra. ha, benim acımasız olduğumu; neden sana bir şans vermediğimi sorabilirsin. işte asıl söylemek istediklerim bundan sonrakiler.
ben seni iyi tanıyorum adamım. hani bazen insan karşısındaki çok çok iyi tanımak istemez, çünkü bazen o geri dönüp affet dediğinde; doğru mu yalan mı söylediğini anlamak istemez. samimi olduğunu düşünüp affetmeyi çoktandır düşlüyordur. ama maalesef biz bu evreyi geçtik. ben seni iyi tanıyorum. keşke dost olarak başlamasaydık. bana değiştim demeden önceki hayatını bilmeseydim keşke. o zaman belki inanırdım sana. özel olduğuma gerçekten inanabilseydim keşke. ben bu filmi daha önce görmedim sevgili, ama sonunu biliyorum. nihai bir son var ki, biz en önemli şeyleri konuşamadan yılları birbirimizle tüketeceğiz. hani nasıl olsa bitecek diye ilişkiye başlamamak derler ya, evet kafa bu. ama üstüne üstlük biz denedik. ufak bir oyun oynadık. onda bile katlanamadık birbirimize. ben katlanamadım sanırım. haklısın.
ben bir tercih yaptım. senin ne benden, ne ondan, ne de bu tercihimden haberin var değil mi? 'yeni bir başlangıç' lafı çok mu klasik sence? ama vaziyeti tanımlayacak tek cümle bu. yeni bir başlangıç için; kulağa çirkin gelebilir ama seni unuttuğumu kendime ispatlamak için bir tercih yaptım. piç erkek yerine efendi olanı seçtim. bunu bir ego tatmini olarak kafamda kurmam rahatsızlık verdiğinden, ve mizacıma uymayacağımdan; 14 şubatta ona hiç yalan söylemeden, kendisini sevmeye çalışacağımı söyledim. o kadar bekleyişten sonra gözlerimin içine nasıl baktığını görünce anladım; beni en kötü halimde sevecek olan, güvenebileceğim adam karşımda duruyordu. birden aşık oldum, balkabağı faytona, ben de prensese dönüştüm demeyeceğim tabi ki. ama bazen tek bakış, tek bir hal yetiyor. inanamadım o heyecanını, ürkek hallerini görünce. bundan sonra her şey bambaşka olacaktı, anladım.
şimdi bunları buraya yazıyorum ki, kayıtlara geçsin. bana yaşattığın karmaşıklığa ve güvensizlik duygusuna rağmen seni hep iyi olacak hatırlayacağım. ilksin çünkü. şuramdaki kelebekleri uçuşturan, gördüğümde mideme ağrılar giren ilk heyecanımsın. ama kalbim ağır basınca, ben de beynimi sağ tarafa yerleştirdim ki dengesizlikten afallamayayım. ve sonra ikiye böldüler beni. tercih yapmamı istediler. sağ elimden birisi tuttu hemen. dönüp gözlerine baktım, ve tercih yapıldı dediler.
