zor olduğunu yaşayan biliyor. ona moral vermek lazım, sizde hiç yokken. hakikaten bunu aşan hastalar var. ölecekse de son günlerini iyi etmek, onu gülümsetebilmek için çaba harcamak lazım. hastanede onunla kalmak, uykusuz geceler, hayattan kaçış yetmiyor ardınıza baktığınızda. konuşmak lazım.
bazıları saklıyor durumu hastadan, biz de öyle yapmıştık. şimdi düşününce çok aptalca geliyor. kişi bir şekilde anlıyor durumunu, hastalığını...konuşmak istiyor, geçiştirince sorun çözülmüyor. belki de en çok onunla konuşulması gereken zaman bu zaman. yoksa çok pişman oluyor insan.
baba kavramı hep gücü temsil ettiğinden, onlar en kötü zamanda hep dimdik durduğundan, çocuk gibi bedeninin güçsüzleşmesi, kim bilir bazen tuvaletine bile sizin götürmeniz, yemeğini kendi başına yiyememesi, kanser beynine sıçrayınca ve ileri safhadaysa saçma şeyler söylemesi, bilincinin gidip gelmesi, zayıflaması, çökmesi, hızla yaşlanması, bu güçlü adamın gözünüzün önünde çöküşünü izlemek ve elinizden gelen tek şeyin güçlü olmak ve ona kendini iyi hissettirmek olması çok zor. ama hayat işte, böyle oluyor bazen.
