yıllar yılı korkmuştum evlilikten, çok tersti bana tamamiyle bir erkeğin himayesi altına girmek, hele de görücü usulüyle. çok karşıydım yaklaşık bir ayda tanıdığın bir adamın, bir ömür boyunca yanında uyanacağın adam olmasına. lisedeydim o zaman, ruh özgür ya hani; hippi olmaya karar vermişsin, sırtında çanta dünyayı dolaşacaksın.
evdeki hesap çarşıya uymuyor tabi, ne anan ne baban senin düşündüğün gibi ılımlı bakmıyor hippiliğe ki sen de zamanla vazgeçiyorsun bu sevdadan. vakti zamanında dinlediğin deep purplelar'ın, the doorslar'ın yerini, zamanla ajda pekkanlar, sezen aksular hatta ve hatta ahmet kayalar alıyor, engel olamıyorsun.
şöyle ya da böyle bir şekilde görücü usulü evlendim ben. hayal ettiğim koca ile sahip olduğum koca arasında da uçurumlar var. hayal ettiğim brad pitt hiç olmadı burak kut iken, sahip olduğum osman yağmurdereli hiç olmadı aşçı ümit usta oldu. 4 oda bir salon pala bıyıklı bir kocadan iki adet evlat verdim dünyaya. oğullarım ve ben.
hamile olmak dünyanın en garip şeyi, başlarda içinde büyüyen şey senin için sadece isimden ibaretken, sonradan bildiğin kung fu ustasına dönüşüyor. tekmeler, hareketler derken gün geliyor isyan ediyor. ''beni burda tutamazsın'' diyor. zaten sen de tutamıyorsun.
ilkini kucağıma aldığımda, son nefesimi versem inanın üzülecek hiç bir şeyim kalmadığına emin olabilirdiniz.
kapkara bir şey, bildiğin eli kolu hatta pipisi var. ve benim parçam.
çok tarifsiz.
anneliğe alışmak biraz zaman alıyor ama dünyanın en değerli şeyi kesinlikle annelik.
uğruna canınızı vermek için sebep aramayacağınız türden bir güdü annelik, ölüp öldürmeye her daim hazır olmak demek.
ve evlatla beraber alınan her nefes için tanrıya şükür, onu kaybetmemek için ise her saniye tanrıya dua etmek demek annelik.
