ve saatlerce beklemek... anlatamadım kimseye derdimi, acımı. ağladım saatlerce tek başıma ''kimseden güç almaya ihtiyacım yok'' diyebilecek kadar çaresiz kaldım. sevdim ben ve bekledim...
ne gelen vardı ne giden... öyle bir beklemekti ki bu, sesimi bile duymaya tahammül edemeyen birini bekledim.
''arama beni, sil sil her şeyi sil, benden kalan eşyaları da at'' diyebilecek birini bekledim.
ağlamak çare olsa keşke, bilsem ki ağlayınca bitecek gözyaşlarım ve biten gözyaşlarımla acım da bitecek, her şeyi verirdim.
avuntu bunlar! çaresizliğimin adı ''hiç gelmeyecek birini beklemek'' şimdi...
hiç kötülük bulaştırmadım sevgime, en masum sevgiyi aldım koydum önüne. yarın ne getirir diye düşünmeden sevdim.
''sevginin zamanı olmaz'' demiştin. zamansızca girdin hayatıma mahvettin, beni benden aldın.
götürdün bir uçurumun kenarına ''ne yaparsan yap şimdi burada'' deyip gittin. bir hakedişlik arıyorum kendime cevap alamıyorum...
her yeni bigün uyanır uyanmaz çocuklar gibi ''bugün yeni güzel bigün her şey güzel olacak'' diyorum, pürneşe olmak istiyorum.
ve yine kandırıyorum kendimi...
kandırılmanın hikayesi miydi bizimki? severken ayrılmak mı revaydı bana? hiç düşünmez misin beni? için acımaz mı?
geriye dönüp bakmadan nasıl uzaklaşırsın bu kadar çabuk? neden koşarak uzaklaşıyorsun ki benden?
bense içimde saklıyorum seni kalbimde bir delik açar gibi... ''yangın yeri'' olur mu insanın içinde, acı verir mi bu kadar sensiz olmak... acının zirvesindeyim sanki. ben de arkama dönüp bakmadan gitmek istiyorum. yeter bu acı bünyeme daha fazlasını kaldıracak gücüm olsa vallahi çekmeye hazırım ama tükendim. ne etrafımda konuşanları anlıyorum ne doğan güneş anlamlı. kurtulmak istiyorum bu hastalıktan, sevmek beklemek hastalık artık. saatlerce seni anlatmak istiyorum çıldıracak gibi oluyorum kayıtsızca susuyorum... demiş ya ismet özel ''Yaşamayı bileydim yazar mıydım hiç ....''
hani demişya sait faik ''yazmasaydım çıldıracaktım.'' benim de çıldırma noktam sendin, anlatmasaydım yazmasaydım çıldıracaktım...
