müzik zevkimin daha yeni yeni şekillenmeye başladığı bir dönemde, kendisine hayranlık besleyen hemen herkes için geçerli olacak şekilde still got the blues ı ile hayatıma girdi bu büyük sanatçı.
kadıköy'deki kabalcı kitabevinin* şu an bulunduğu yer olan haydarpaşa-kadıköy istasyon caddesi üzerinde değilde yukarıda akmar'ın bulunduğu mühürdar caddesinde olduğu yıllardı. fakir öğrenci halimle o zaman için iyi bir meblağ sayılabilecek bir tutara gidip üstadın ballads & blues 1982-1994 albümünü almıştım da arkadaşlarım bu yatırıma anlam verememişlerdi.
o yıllar internetten müzik bulup dinlemenin ciddi ustalık istediği, fizzy gibi youtube gibi modern zaman araçlarının bulunmadığı zor yıllardı.
takoz walkmanimle okula gidip gelirken kasedimi mutlulukla dinliyordum. üstadın tek şarkılık bir adam olmadığını da bu vesileyle öğrendim.
özellikle ülkemizde hala gary moore geniş kitlelerce tanınıp dinlenen bir sanatçı değil.
belki still got the blues hemen herkesin tanıyıp sevdiği popüler bir şarkı. ancak empty rooms gibi parisienne walkaways gibi muhteşem şarkıların bilinirliği gayet azdır.
sözü fazla uzatmak istemiyorum. zaten yazma yeteneğimi ve akıcılığımı da kaybetmiş hissediyorum. michael jackson dahi öldükten sonra bu hayatta beni şoke edecek fazla bir olay olabileceğini zannetmiyorum.
her ölüm ani ve zamansızdır fakat gary moore ustanın ki biraz daha böyle oldu sanki.
öbür taraf yaşamak için çok daha güzel bir yer oldu sanırım.
