kaç yaşında olursan ol ve kaçıncı çocuğunu beklersen bekle, o bebek (senden bir parça) dünyaya geldiği zaman, sen de çocuklaşırsın, içini öyle çocuksu bir sevinç kaplar ki, gözlerin böyle ışıldamaz bir daha..
kucağına aldığın ilk gün, korkarsın! korkarsın çünkü; o minicik beden sana "muhtaçtır", artık onu "koruyup" "gözetecek" olan sensindir.. sorumluğun ne demek olduğunu hissedersin o an, kamilen.. her geçen gün dikkatin ve rikkatin artar.. hayatın senin değildir artık, onun daha iyi, daha güzel, sıkıntısız, çilesiz, bir hayat yaşaması için yön verirsin kendi hayatına..
onun canı yandımı, anlarsın ki en derin kesikler bile yakmamıştır böyle canını.. çocuk bu ateşlenir, o yanarken sen kavrulursun, uyuyamazsın.. ve hayatında kimseyi böyle içten kucaklamazsın..
tabidir ki anlayamaz baba olmayanlar bu duyguyu, ne desek boş..
ve bir tavsiyede bulunayım bekar arkadaşlara; kendinize eş seçmeden önce çocuklarınıza anne/baba seçin.. bu da küpe olsun kulağınıza..
