insan dediğin mahlukat, konuşarak anlaşabiliyor. sanırım herkes bunun farkında di mi? ama gel gör ki, ilişki sürecinde, niyeyse konuşamaz oluyoruz. hayır ortada bir sorun varken susmak çözüm mü? ya da ne kadar çözüm?
aklıma eski kız arkadaşımı getirdi bu durum. kendisine defaatle "bak yavrum. gün içerisinde sorunlar yaşayabiliriz, kızabiliriz birbirimize, kırabiliriz birbirimizi hatta belki bağırabiliriz bile. ama biz birbirimizi seviyoruz. işte bu yüzden gece yatmadan evvel tüm günün sorunlarını çözelim ve öyle uyuyalım. yeni gün, dünden kalan artıklarla değil, adı gibi yeni bir gün olsun bizim için" demişliğim vardır. ama bunun da bir boka yaramadığını not düşmek isterim. zira türk kızı kendini bir prenses sanıyor ve her daim haklı olduğunu düşünmek gibi kötü bir huyları var.
