kendini heba edip hayattan hiç zevk almayarak yaşamaktır.
tıpkı benim gibi... geçen gün yine köpeğimi gördüm bir nebze sevindim. mutluluk gözyaşları damladı gözümden, böyle yapmacık şeylerden nefret ederdim aslında fakat sonunda alıştım. gözlerim gözyaşları dökmeye alıştı... evet. eskiden ağlamazdım, hayat toz pembe geçecek, dertler gelmeyecek, hep anne babam bana yardım edecek sanırdım. yanılmışım; hayat sana yeri gelince öyle bir koyuyormuş ki koyduğu yerde gül de bitmiyormuş. insanlık hali desen... hayır değil. çok üzgün bir durumda yaşamak nedir belki bazıları bilmez. her gün starbucks muhabbeti çevirip parasıyla hava atan dangozlar acı nedir bilmez. duygu nedir bilmez. ama hiç değilse hayatta mutlu olabilmeyi başarmışlardır.
onlardan tek kıskandığım ise para değil, mutluluklarıdır. empati... ne güzel şey lan! keşke her şeyiyle övünen, kendini bir şey sanan geri zekalılarda olsa bu özellik. başka bir şey istemem bu hayattan.
