doğma büyüme izmirli olan birinin alışmakta çok zorlanacağı olaylardır. önceden ''ya neolcak bizde büyükşehirde büyüdük başa çıkarız'' diyenlerden olmama rağmen üç gün kaldığım istanbul da yaşadıklarım fikrimin tamamen değişmesine neden olmuştur. en basitinden izmir de 1 ytl verdiğiniz boyacı çocuklar ''allah razı olsun abi'' derken istanbul dakiler ''abi bozuşucaz galiba senle'' demektedir.
insanların suratındaki öfke ve mutsuzluk içinizi karartırken, herkesin tabakhaneye bok yetiştiriyor gibi hareket etmesi sizi fazlasıyla yorar.
izmir de hesap öderken hatırladığınız cüzdanınız, istanbul da otuz saniyede bir gayriihtiyadi olarak kontrol edilmektedir. gittiğiniz günün ertesi hasta olmanızda hemen hemen kesindir.
en büyük zorlukta izmir de kullandığınız kelimelerin ve üslubunuzun istanbul da fransızca muamelesi görmesidir.
+iyi akşamlar beşiktaş otobüsü nerden kalkıyor acaba?
-ne bana soruyon kardeşim senlemi uğraşçam bide
+kusura bakmayın yabancısıyımda buraların
-banane arkadaşım yabancısıysan,çattık ya
bir izmirli nin istanbul da yaşadıklarının ortak noktalarından biride, izmir e dönerken otobüste ağzından dökülen kelimelerdir.
(bkz: allahım sana şükürler olsun)
