hayatıma girdiğin o günü hatırlıyorum. bir sıcak sarılma ve sonrasında ki mutluluk dolu günler. gözlerime değen gözlerimin çıkardığı kıvılcımlarla tutuşan ve sönmeyen bir alev. her şey ne kadar da güzeldi halbuki. birbirine hasret kalmış ellerimizin kavuşması vardı mesela, sonra her buluşmamızda bana usulca sokulman tabi bir de. gözlerinle bakışının anlattıklarına bakıyorum ve sana bir kere daha aşık oluyorum. beraber yetiştirdiğimiz aşkın gülleri var hayatımızda.
ama gün mutluluk günü değil nedense benim için. güller solmuş hayatımızda yetiştirdiğimiz. mutluluğun yerini gece sıkışan kalpler, kabuslar almış artık. yolda görsen nefretle dahi olsa bakmayacağın güzel gözlerin kalmış aklımda. ama nasıl böyle bir şeyi isterim ki senden. çok kırdım seni biliyorum. çok üzdüm, ağlattım, daralttım. ama bilmiyorsun ki ben de çok kırgındım sevgili ve dayanılmazdı artık bazı şeyler benim için. ama gitmezdim senden, bırakmazdım ellerini. şu anda bile haykırıyor ellerim nerde onun elleri diye. cevap veremiyorum. gittiler deyip de kendimi bir kere daha üzmek istemiyorum.
biliyorum ben gitmek istedim senden. katıydım, kararlıydım. sen bana sarılıp ağlarken gitme diye put gibiydim karşında. ama senin bana bakmadığın zaman vardı o anda. işte ne kadar zordu o anlarda sana git demek. hayatımda içime çektiğim en güzel koku orda yanı başımda, en uysal yüz koynumda ve en parlak göz yaşları boynumu ıslatırken, nasıl söyleyebilirdim ki içten bir şekilde sana git diye. sen anlamadın. öyle zannettin. ya da ben çok güzel oynadım rolümü ve sen de inandın.
böyle olmalıydı sevgilim. hayallerinin yıkılmaması için böyle olmalıydı. katı olmak zorundaydım, seni üzerek gitmek zorundaydım.
sana son sözlerim sevgili umarım okursun. fotoğraflarını silmeye elim gitmiyor, silemediğim gibi açıp bakamıyorum bile. bir gün yolda karşıma çıkıp da bana düşmanca bakarsın diye çok korkuyorum. sana bir daha sarılamayacağımı bilmek öpemeyeceğimi bilmek beni mahvediyor. ve sevgili... seni daha şimdiden çok özledim. nolur beni affet. elveda sevgilim...
