hayatımın uzun bir evresi boyunca şiddetle kınadığım ve asla icra etmediğim bir garip ruh hali olduğunu belirtmekle birlikte, apaçi, komançi, kırmançi derken işi epeyce bir zıvanadan çıkartan gençliğin haline de içten içe içerlemekten kendimi alamıyorum.
berelerini, çüke büyük gelen prezervatif gibi hava boşluğuna salan, altı şişhane, üstü meyhane, anlamsız ve alımsız kıyafetler içinde delikanlılık ya da metroseksüellik ayakları yapan, bir garip yaratıklar güruhunun parodivari geçit törenine gülmeden durabilmek mümkün müdür?
o gülüşün gerisine, kısacık ömrüne rağmen, maziyi ekleyip hüzünlenmemek, bir trajikomik ruh haliyle vah anam vah diyerek kendini değil de serpilen oğlunu düşünmemek mümkün müdür?
kardeşim dış görünüş derken, kıyafetten saçtan bahsetmedik dediğinizi duyar gibiyim.
anlıyorum da dünyada çirkin insan olmadığına, sadece kendisine yakışanı bilmeyen, bulamayan, anlamayan insan olduğuna inandığım için, dış görünüşün aynası olan saç, kıyafet, makyaj seçimi ve dahi vücut dilinin insanı güzelleştirebileceği gibi ucubeye de çevireceğine iman edenlerden olduğumu belirtmek isterim.
