bir bahar sabahıdır genellikle. bünyeye iki-üç senede bir uğrar. dünyanın varoluşundan beri süregelen ölüm-yaşam kavgasında karlarından, küllerinden doğan uyanan bir doğa perçinleniverir gözlerinin önüne. uzun lafın kısasıdır bu özlem, uzun uzun aranan o salt mutluluğun kendini ağırdan satmasıdır. belki bir mezarlık ortasında bembeyaz çiçekleriyle sana bakan o ağaç, belki sabahın serininde tenine dökülen bir damla çiğdir. belkisi yoktur bu işin, kaybedenlerin kazanmaya olan inancıdır bu, insanın bir değer içerisine gömülmesinin depreşmesi...
içindeki kadını, gönlündeki erkeği, pekala yaşamayı-mutlu olmayı haketmeyi özlemektir bile bile!
