izlediğim en iyi filmlerden birisiydi. çağan ırmak'ın bir sanat eseri yaratmış. sürekli gülen insan ve onun hayal gücü. ve aslında onun gibi olan küçük kız.
herşeyden önce redd'in şarkılarında boğazımın bu kadar işkence çekeceği aklıma gelmezdi. özellikle redd gitaristinin küçük kızın eline penasını sıkıştırdığı sahnede iptal olmuştum. çünkü bir bu çok anlamlıydı. güzel düşünülmüş ve vurucu olmuş.
kızın annesinin umutsuzluk içindeki değişimi, o gülen çocuğun anneyi değiştirmesi. umut vaad etmesi.
genco erkal güzel oyunculuk çıkarmış, film ters köşe yapmıştı bizi. biz redd gitarken genco erkal ölecek ve kız hayat bulcak sandık. klasik senaryo yapmamış çağan ırmak tebrik etmek gerek.
yetiştirme yurdu sahnesi etkileyici. iki dost hala beraber.
kısacası bana göre sağlam bir film olmuş. bugüne kadar izlemediğim için pişmanlık duydum.
