bir niçe öğretisidir. 'saf mutluluğa sadece çocuklar ve aptallar uılaşabilir' diyor. birşeyler bilmenin insana sorumluluk getirdiği de ve her sorumluluğun insanı strese soktuğu ve de stresin mutluluğu engellediğini düşünürsek doğru bir önermedir. bunun çözümü olarak stoacılar denen topluluğun düşüncelerine kulak verilebilir. onlar mutluluk için hayattan en düşük beklentiyi bekleme formulünü seçmişlerdir. kanımca bu da insanı karamsarlığa ittiği için beklenitinin dışındaki vakitlerde insanı umutsuz kılacağından mutsuz da kılacaktır. yani hep mutlu olmak diye bir şey yoktur sadece zamanın içinde mutluluğun yüzdesi arttırılabilir. çok uzun süren bir mutluluk ise sıradanlaşır. bunu yaşarken farkedebilmek en büyük mutluluktur.
zamansa aristo'nun deyimiyle parça parça ''an''lardan oluşan bir bütündür. bu anların insan yaşamı boyunca kapladığı alan o kişiye göre 'hayat'tır. hayattan zevk almak dileğiyle.
