karşıdaki evde bir amca ve teyze yaşardı. yaşlıydılar. pencereleri hep açıktı. arada bir gizlice seyrederdim onları. otururlardı, bir şeyler yerlerdi, sohbet ederlerdi, teyze gazete okurdu yaşlı amca dinlerdi. yaşlı amca hastaydı. pencereleri hep açıktı, yüzlerinde hep tebessüm vardı.
bir gün evin önünden bir cenaze kalkmış. "kalkmış" diyorum çünkü ben o sırada evde değildim. sonradan öğrendim, yaşlı amca hayatını kaybetmiş. arama ihtiyacı duyma göreviyse tabii ki yaşlı teyzede. ve o evin her zaman açık duran penceresi şimdi kapalı, perdeler çekili. yaşlı teyze hala o evde, bunu biliyorum. ve yalnız. yüzündeki tebessüm de yaşlı amcayla birlikte gitmiş, hiç gülümsemiyor artık.
