müziğin ve müzisyenliğin ses telleriyle ve ses teli uzunluğuyla bir alakası olmadığını bize kanıtlayan kişinin fazıl say'ın yardımıyla yuttuğu bir avuç elit sahne tozunu şimdi düştüğü bar sahnelerinde eteğine kusması olayıdır.
bas, bariton, tenor, alto, mezzo ve sopranonun benzerlerini çıkarmanın bir önemi yoktur, olamaz da. erkek seslerinin üzerine eklenen kafa sesi ile kendini beş, yedi ve yetmiş oktav olarak tanıtan çok kişi tanıdık, gördük memlekette. hoş, kendisi biyolojik olarak uzun ses tellerine sahip olsa da arabesk bir tavır içinde yazdığı şarkıların kasvetinden uzaklaşamamaktadır. bu da oktav zenginliğinin bir işe yaramadığını gözler önüne sermektedir. gerçekten kendi müziğini yaptığı sade zamanlarında başarılı olabilecek bir halde idi ancak bu hint kumaşı tavırları kariyeri açısından pek iyi olmadı.
biraz çabayla dünya opera sanatçıları arasına girebilecekken bar sahnelerini ve liseli kızları ağlatmayı seçerek hem kendisine hem de ülkemize büyük haksızlıklar etmiştir.
"ülkemizde soprano, alto, bariton, bas kıtlığı mı var?" diye sorduran, sanatçılar kendi ses repertuarlarını bile bitiremezken hangi ses grubunun eserlerine nasıl yetişeceğini merak ettiren, sonunda klasik denizine düşüp arabeske sarılan insanın ben hâlâ bulunmaz hint kumaşıyım demesidir.
