içimizdeki ahlak bekçilerinin gün yüzüne çıkması, acı bir şekilde hemde. hıncal uluç gibi biri ahlak dersi vermek istemiş. aferin iyi demiş, "ben dobrayım arkadaş" demiş.
öyle durumlar vardır ki, doğruları söylemeniz veya yazmanız etik değildir. misalen, çirkin bir insana "çirkinsin" demek, doğru bir hareket değildir. demekki göte göt demek yerine, götü görmemek daha doğrudur bazı durumlarda.
bana göre, ölü birini çekiştirmenin bir kaç boyutu vardır. ilki, ölen kişidir. öldüğü için söz hakkı düşse bile, bunu yapamayacak durumdadır. kendini savunamaz.
ikincisi, yakınlarıdır. yakınları, çocukları ve eşi. bu insanların acısını kat be kar artırır, ölünün ardından konuşmak.
üçüncüsü, kötü örnek olmaktır. yapılan hataları anlatarak, etrafta konuşmaktır. kötü bir örnek teşkil eder, o kişiyi sevenler açısından bakarsak.
dördüncü ve sonuncusu, içimizdeki günahsız kimse ilk taşı o atsındır. sırf ünlü ve göz önünde olduğu için, defne'yi gereksiz yere eleştirdik. halbuki ünlü olmadığı halde, türlü işler karıştıran onca insan var. herkes önce biraz kendine baksın, sonra başkalarını eleştirsin. kimse masum değildir ve lüzumsuz ahlak bekçilerine ihtiyaç yoktur.
bu toplumda doğruyu söyleyebilen dobra yazarlara ve aydınlara elbette ihtiyaç var ama bu gerektiği yerde ve zamanda olursa takdir edilir.
