bu dönemde divan şiirinin kalıpları geri dönüşü olmayacak bir şekilde yıkılmıştır. şairler, batı edebiyatından getirdikleri sone, terzarima gibi nazım biçimlerini kullanmışlardır. aruz ölçüsünden vazgeçmişler, ancak konuyu aruzun hizmetine vermektense aruzu konunun hizmetine vermişlerdir. parnasizm ve sembolizm etkilidir. kulak kafiyesi anlayışı şiire iyice yerleşmiştir.
