dün izlediğim dokunaklı mike leigh filmi. 3 aile ve sıradan yaşamlar işlenmiş filmde. tabi bu işleniş işsizlik ve ekonomik sıkıntılar ekseninde ilerleyip dikkate değer bir hal alıyor. asıl ailedeki kıt kanaat yaşam aynı zamanda aile içi yabancılaşmaya çanak tutuyor. ebeveynlerin çocuklarına davranış şekilleri bir etki-tepki paradoksuna davetiye çıkarmış adeta. obezlik, yalnızlık, içsel yabancılaşma, işsizlik, yaşam zorluğu, cinsellik sendromları harmanlanmış ortaya orta karar olmasına rağmen kendisini izleten bir film çıkıvermiş.
gün geçtikçe sıkıntılar parelelinde birbirinden kopan anne ve babanın birbirlerine yakınlaşması bir nevi çocuklarının hastalığı akabinde içlerini tüm çıplaklığıyla tam olarak boşaltmalarıyla mümkün oluyor. salt konuşma ve ifadeleme farklılığı dahi psikolojik bir farkındalık betimlemesi kuşkusuz. iç dökme aile içi eleştirilerin yüz yüze ve sağduyulu olması özeleştiri yapabilmeye de önayak oluyor.
özellikle, sıkıntılardan bunalmış yer yer pasifize olmuş kendince filazof vari takılan baba rolündeki Timothy Spall ciddi bir oyunculuk sergilemiş.
aile içi dram severlerin kayıtsız kalmaması gereken izlenilesi bir yapıt!
10 üzerinden 7.5!
