üç buçuk yıllık kıbrıs rum kesimi nde kalma tecrübeme dayanarak, çocukluğumun en güzel ve unutulmaz zamanlarını geçirdiğim ülkedir. daha gerçeklerin farkında değilsindir, bir yanında anne öbür yanında baba, diğer yanda çocukluk arkadaşın. kışın trodos dağlarında kızakla kaymak ve kar topu savaşı, yazın ise kalkıp larnaka ve limasol da denize girmenin keyfi. hergün, arkadaşım ve çok sevdiğim ailesi, ya bize gelir, ya da biz onlara gideriz, müslüman olsak bile, ingiliz okulunda okumanın getirdiği bazı öğretiler ile noel kutlanır, gerçek ağaç alınır, süslenir, noel baba kapımıza oyuncak dolu bir torba asar ve kaçar, gözlerimiz parlıyordur.... ama bir zaman gelir ve o güzel ülkeden ayrılmak zorunda kalınır.
ondan sonra hiçbir şey iyi gitmemeye başlar, aile dağılır, çocukluk arkadaşını parça parça görebilirsin ama yetmemeye ve yabancılaşmaya başlarsın. 18 yaşına gelene kadar bunları çok ararsın, sonra bulursun ama, kolay adapte olamazsın, zaman gerekir. ve o kadar yıl sonra anlarsın ki; çocukluğun orada kalmıştır... hala zaman zaman düşünür hayıflanırım; bir sınır vardı orada, ne işe yarardı, orada nöbet tutan askerlere el sallardık hiçbir şey bilmeden... çocukluk işte... seni seviyorum kıbrıs...
