zaman ne denli hızla geçerse geçsin hayat öylesine sabit ki ancak ölüm büyük bir farklılık yaratabilir gibi geliyor bazen...
her şeyi yaşamış olmaktan ötürü müdür erken sıkılmamız yoksa erken gelen doygunluk mudur kestiremiyorum...
kalabalıkların içindeki derin yalnızlıklarımın ardından öz yalnızlığımla tanışmaktan dolayı memnunum...
telefon kullanmaktan nefret ediyorum ama şiddetle çalmasını arzuluyorum...
karanlıktan korkmayı unuttum sanırım...
uğruna her şeyi feda edebileceğim şey aşk mı,olmayan ailem mi yoksa özgürlüğüm mü?
neden evlenmekten korkuyorum?
son zamanlarda ne kadar çok kahve tüketiyorum...
dinlenmekten mi yoruldum, kronik yorgun muyum?
evim neden bu kadar soğuk; insansızlıktan mı?
ne zamandır bu kadar şiddetli üşüyorum?
biriyle uyumak ne kadar da önemliymiş... birini hissetmeyi ne kadar da çok seviyormuşum...
neden kendimi terk edilmiş hissediyorum ve buna rağmen neden kalabalıklardan kaçıyorum?
evden çıkmaktan korkar hale geldim...
sıklıkla kendimi mi tekrar ediyorum ne?
kafa dengi nedir? kimdir? benim neden yok?
maviyi en son neden ağustosta sevdim.. deniz aralıkta sevilmeyi hak etmiyor mu?
alaylı bir japon balığı mıyım? bu akvaryum da sazanlarla ne işim var?
son okuduğum kitabı ne zaman bitereceğim?
neden derdimi anlatmak bu kadar önemli?
beni anlayan biri var mı kendimi tanımak istiyorum?
aforizmalar neden hiç bitmiyor?
din, dil, ırk, mezhep, siyasi görüşler, cinsiyet neden bu kadar önemli ve ayırıcıymış gibi gözümüze sokuluyor.. insanlık bu kadar çıldırmış olabilir mi?
nerden olduğum, kaç yaşımda olduğum,görselliğim, neden ne düşündüğümden daha değerli? peki ben neden insanlara tepeden bakarak mutlu olmuyorum? sorun bende mi?
seks neden birine değer vermekten önemli olsun ki?
aşk ruh meselesiyse neden kendimizi etiketliyoruz?
