tanımam etmem kendisini, evet. çocuğunun olduğunu, evli olduğunu bile bilmiyordum. ama tuhaf değil mi? bir şekilde bilinçaltıma yerleşik her karesinde gülerken hatırlıyorum ben bu kadını. muhtemelen o karelerden birini konuşturmaya çalışsam; "ne ölümü yeaa, gel hadi hayat sıcacık!" diyecek bana.
bu haberle karşılaştığım ilk andan itibaren, zaten "yaşamaya çalışmak" konulu başlığım kafamın bir köşesinde bana pamuk ipliğyle bağlı ve sürekli tepemde dırdırcı iken, etkisini kat be kat arttırdı. sabahtan beri ağzıma sıçıyor. tam çalışırken kulağıma fısıldıyor; "neden, neden bu çırpınma hali, gidiyorum, gidiyoruz işte bak.." pılımı pırtımı toplayıp sahte bir gerekçenin izniyle atıyorum kendimi ofisten. nefes almak istiyorum. derin derin. bana ait nefesler.. parası patronum tarafından ödenmeyecek nefesler.. sevdiklerimi görmek istiyorum, seslerini duymak, sarılmak..
muhtemelen bunların hepsini yarın unutacağım. ama bugün ağzıma sıçıyor işte! istiyorum ki, tüm dünya aynı anda ölsün!
