boğazına kadar batmış, ama debelenmeden, ama yadırgamadan içinde bulunduğu durumu, sükunetini koruyor çocuk.
modern ne fiyakalı bir kavram amma!
sığınağı leş dolu, sığınanları kaygısız.
içinde bulunduğu boktan hale bakmadan, elinde kalan başı bozuk kavramlarla hala caka satıyor çocuk..
bir tutam pislikten gelen muazzam benliğini terkettiği gün, rabbiyesini kuma gömüp, şeytanı çıkarmış baştan çocuk.
vasfen değersiz, bir dakikalık heyecan mahsulü düşük!
her zevki tadan çocuk, uykusunda kan kusuyor, kendi terinde boğuluyor gece!
uyanmak, uyandırmak, yeni günü aydın karşılamak için,
artık yalnız kalmalı çocuk, yitip giden günlere inat yitirmemek için vicdanını, topraktan çıkarmalı kendi elleriyle gömdüğü yüzünü.
yola çıkarken kendine dönüp, yolda bulacak kendini çocuk.
toprağı göğün mavi rengiyle sundurmalı,
toprağa olan nefretinden arınıp el açmalı, boyu eğmeli, aklı suküt etmeli, dinlemeli kendini..
dinlenmeli ki kaybettiği değeri bulabilsin yine kendiyle, kendince, kendinde..
üşümeli ve titremeli biraz.. titrerken hissetmeli sonra kanın toprağa duyduğu özlemi..
