sebebi ne olursa olsun, olay anında kısmi felç geçiriyorsunuz. ilk defa lise yıllarımda yatılı okurken başıma gelmişti. daha sonra aradan geçen yaklaşık 13-14 yıldır ara sıra uğradı, uğruyor. hatta karabasan (ya da her neyse) başıma geleceğini öncesinden anlama kabiliyetine geldim. şöyle ki yarı uyanık haldeyken önce müthiş bir şekilde kulağım çınlamaya başlıyor, sanki bana alarm veriliyor. eğer çınlama anında uyuma pozisyonumu değiştirme gibi kendime ani müdahale yapmazsam, çınlama daha da artıyor ve her tarafım kilitleniyor (basma anı). işte bu anda sakin olmak gerekiyor, eğer kendinizi çok kasar ve hareket etmek için zorlarsanız, kısır bir döngüye giriyorsunuz. sakince bacaklarınızı, kollarınızı oynatmaya çalışın ama çok yavaş ve panik yapmadan, ancak bu şekilde korkusuz ve acı çekmeden kendinize gelebilirsiniz. dua okumak önceleri sık kullandığım bir metottu, faydasını da görmedim değil. Ama bence bu olay ruhani bir şey değil, tamamen yatma pozisyonunuz (uyku sırasında nefes almada zorlanmak) ve bilinçaltınızdaki düşüncelerden ibaret. En azından benim için önceden çok büyük bir problem olan bu olaydan korku değil, büyük bir heyecan zevk alıyorum, çünkü kilitlenme halinde, istediğim an açılma kabiliyetine eriştim. Haa, bu arada karabasan ve kabus birbirinden çok farklı şey, karabasanın basma anında bilincin kesinlikle yarımda olsa yerinde fakat kabus uyku halinde oluyor.
