genelde her insanın yaptığıdır. karşındaki kişi kim olursa olsun baban, amcan, sevgilin, annen, kızın, oğlun, arkadaşın, amcan, halan, teyzen her neyse işte. bunların genelini düşündüğümüzde her ne olursa olsun akla ilk gelen söylenmez. önce kafada söylenecekler ölçüp tartılır ondan sonra söylenir. birisini ele alalım mesela.
yolda gidiyorsun arkadaşına rastladın acelen var.
+aaa merhaba naber yaa iyimisin. (ulan şerefsiz ne zamandır aramıyosun insan bi arayıp sormazmı beee)
-iyiyim yaa senden naber. (offf nerden çıktı bu geveze şimdi acelemde var.)
bu kaçınılmaz herkeste olan bir şeydir. atıyorum çok palavracı bi dayın vardır. sana bir şey söyler ona hiç bir zaman langırt diye "offf dayı amma palavracısın sanki tanımıyorum seni" diyemezsin. belki patavatsız bir kişilik olarak tanınıyorsan yapabilirsin. ama onun dışında "anladım dayı. hayırlısı bakalım iyi yapmışsın" falan gibi geçiştirmeler olur. hadi herkesi geçtim abi insan sevgilisinede mi aklına geleni hemen söyleyemez. bu hatun yada erkek her neyse işte senin özelin, her şeyini biliyor senin. ne diye kaçınırsın. eğer söylenirse tartışma kopar çünkü. düşünsenize, siz hiç sevgili bir şeyden bahsederken böyle küt diye lafı yapıştıranını gördünüzmü. aslında kibarlık denen şey bunu gerektirir. ama insanların empati kurmasını geliştirir belki böyle olması. hadi sevgiliyede bi örnek verelim o zaman.
+yaa of çok yoruldum bugün. çok yoğundu işim. (bana bugün buluşalım demez umarım.)
-hadi yaa aşkım benim kıyamam sana. (allah belanı versin lan bende bugün buluşalım dicektim.)
bana bunları yaşamıyorum demeyin hayatta inanmam. inananı varsa kendini aldatıyor zaten. bilmiyorum teorimde yanılıyormuyum ama bunu herkesin yaşadığını düşünüyorum. hemde her zaman.
