bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde pireler berber develer telal iken koca eşşek kadar bi kız varmış. bu kız saf mı saf, salak mı salakmış... bi garip turuncuymuş. biraz güneş, biraz ateş içinde; karman çorman olmuş... iğnelerle dürtülüp; nefes aldırılıp delik deşik olmuş. portakalın hem canı sıkılmış, hem içi...
canı sıkılmış... çünkü... çünküsünü geçip ne söyliyeceğine bakalım hı. bi kere köşeliymiş, bi garipmiş, takılırmış kapılardan her geçişinde, böyle sivri fikirleri varmış, kimseye anlatamamış, yada eksikmiş her seferinde söyledikleri. hayatta yarımmış hep. hayallerinin bi kaç adım gerisindeymiş, yapacakları varken tökezlemiş bazen. zaman zaman gaza gelmiş. kaptırıp koyvermiş.
suyu sıkılmış yine yaranamamış. geride kalanlarda kalmış gözleri. neymiş efenim en vitaminli yeri kabuğuymuş, oda olması gereken yerde değilmiş. peh... asitli haliyle yaralı dudakları yakmış mış, süzülürken boğazlardan o hızla mideye inerken bi oh dedirtmiş miş... en kısa anın en zevkli tadıymış... kabuğuna son bi bakış atmış. birbirine geçmiş içi, ne hallere girmiş. bi yarısı orada öylece çöpe atılmış. sonracıma günün birinde piçin tekine aşık olmuş. bu piç kızı kendine aşık ettikten kısa süre sonra kıçına tekmeyi basmıştır. kızda kaderine küsmüştür. derkene bu salak kız insanlara karşı güvenini kaybetmiş herkesi aynı kefeye koymuştur. yaptığının yanlış olduğunu biliyor ama elinden gelen bir şey yoktur. bir gün güvenebileceği biriyle karşılaşacağı umudu ile hayata sıkı sıkı sarılmış mış.
