halil sezai parakcıoğlu'nun muhteşem eserlerinden en etkili olanı denilebilecek derecede güçlü bir parça.
kürk mantolu madonna'da altını çizdiğim satırları hatırlattı nedense;
"dünyada bir tek insana inanmıştım. o kadar inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. ona kızgın değildim. ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkan olmadığını hissediyordum. ama bir kere kırılmıştım. hayatta en güvendiğim insana duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi. sonra, aradan seneler geçtiği halde, nasıl hala ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum."
parça da böyle bir şey. haykırılsa çocuk gibi.. gerek halil sezai'nin sesi, gerek sözleri, gerek klarnet sesi. oturan bir parça.
sözleri (el emeği kulak nurudur):
ölü aşk diyarlarına,
beni sen attın da,
içim paramparça,
viraneyim, divaneyim...
sesin yankı olur,
boğar her adımda,
içim paramparça,
viraneyim, divaneyim...
haykırsam,
ellerimi açsam yalnız sana..
ağlasam çocuk gibi,
eskileri anlatsam...
derviş gibi, abdal gibi, tapar gibi...
paramparça...
