sökemediğim, yerinden dahi oynatamadığım şeyler var içimde...
istemeye istemeye kalbimin tam üzerine çöreklenen korkularım ve onlara esir olan günlerim var.
çözümsüzlük kadar büyük dert yok bu dünyada, elden bir şey gelmeyince insan ne yapacağını şaşırıyor.
düşünmedim değil, çok kereler beynim patlayana kadar tarttım olup bitenleri, nedenleri, sebepleri, amaçları ve elde kalanları... ama yararı olmadı.
şimdi kendimi içinde hissettiğim boşluğun bir adı yok, yeri, yönü, tarifi yok ve hiç olmadı.
her birimiz kendi ellerimizle süsleyip püsledigimiz bir dünyanın içinde masallardaki gibi "sonsuza kadar" mutlu yaşayabilecek olmaya inandık, her şeyin yolunda gittiği, kalplerin kırılmadığı, insanların acıtmadığı, gözlerin yaşlarla dolmadığı bir dünya... oysa olmadı ve ne yazık ki olmayacak.
güzeldir yalnız başına ağlamak, tıpkı kusmak gibi. ve sadece doğru zaman geldiğinde olmalıdır. kalp bilir, "daha fazla tutamayacağım" der. söner parıldayan yıldızların üzerinden.
