askerliğini jandarma olarak yapmış birisi olarak diyeceğim şudur(terör bölgesinde değil de batıda yaptım, bu hususu belirteyeyim):
- devriyesi çok zevklidir, hele ki kafa bir komutan denk geldi tadından yinmez.
- bir olaya(hırsızlık, kaza, bir insanın kaybolması gibi) gittiğinizde orada işte tam jandarma olduğunuzu hissedersiniz, orada köşede biryerde elinizde silahla sap gibi de dursanız o olayın çözümünde siz de varsınız, o size inanılmaz bir cidiyet verir.
- nöbetler yeri geldiğinde iyidir, eğer gündüz vakti tam da eğitimin ortasında veya bir enetleme hazırlığında nöbetiniz var ise oradaki tantanadan yırttığınızdan o nöbet zevkli geçer. ama gecenin bir yarısı uykunun en tatlı zamanında uyandırılarak nöbete kaldırılmak çok kötüdür.
- eğitimler çok ama çok can sıkıcıdır, askerliğin son günlerinde bile aynı şeylerin defalarca anlatılması, yaptırılması moral bozar.
- cezaevi olan yerlerde cezevi nöbetleri zaman zaman zevklidir, ancak cezaevi içinde arama yapılacağı zaman ve mahkumun hastaneye götürüleceği zamanlar çok streslidir. o sırada "psikopat bir mahkum bir delilik yapmaya kalksa ne bok yerim" diye düşünür durursun.
- tezkere günü hem "ohh kurtuldum" dersin, hem de "yahu tam da alışmaya başlamıştım" dersin, iki duyguyu bir arada yaşarsın. tezkereden sonra belli bir zaman rüyalarında nöbet tutarın, devriyeye çıkarsın, mahkum götürürsün, eğitim görürsün. kendine gelmen nereden baksan 3 ayı bulur, ama sonra hoş anılar şeklinde sende kalır onlar.
