27 ocak 2011 gecesi, sinan erdem spor salonu' nda oynanan ve galibiyetimizle biten maçın ardından çok sağlam saçmalamış topluluktur.
türk spor tarihi' nin en makus talihidir, efsanevi bir galibiyetten sonra daha kolay rakibe mağlup olmak. artık üstümüze yapışmış bu beladan sonra, olympiakos maçından sonra valencia maçı için benzer kuşkular vardı. zaten biraz hakem etkisi olsa dahi, normalde daha rahat kazanabileceğimiz maçı zorlanarak kazandık. peki bir avrupa maçı bitmiş, rakibini yenmişsin. tribünlerin hali nasıldı? televizyondan izledim maçı ve utandım. haftasonu beşiktaş' la maçımız mı var ki beşiktaş' a sövüldü? sahadaki rakip beşiktaş mıydı ki beşiktaş' a sövüldü?
herkesin sevdiği fenerbahçe farklıdır. ben her maç futbolda 2 farkla kazanan, iyi futbol oynayan fener' i severim, bir başkası "1-0 olsun bizim olsun" şeklinde oynayan fener' i sever, daha başkası da her maç 5-0 kazanan fener' i sever. amenna. renkler aynıdır ama taşıdığı anlam farklılıklar gösterebilir kişilere göre. ama şurası önemli. bir takıma aşık olmak, bir takımın renklerine sevdalanmak, başka bir takıma olan nefretten büyük değilse, o sevgi değildir işte. lafa gelince hepimiz renk, arma, forma diyoruz ama niyeyse sadece sevgimiz değil, başkalarına olan nefretlerimiz de büyük. seveyim böyle sevgiyi.
fenerbahçeli olduğum için iğneyi kendimize batırdım. ama şu bir gerçek ki, başlıktaki fenerbahçe ibaresinin yerine kendi sevdanızın adını koyun, aynı kafa yapısına sahip insanlar orada da var. sevgi nefretten büyük olmalıdır, işte o zaman seviyoruz işte var mı ötesi demek anlam kazanır.
