Çok yalnızım. Hiç hissetmediğim kadar yalnız hissediyorum kendimi. Kimse yok, herkes yalan. Birgün herkes gidiyor yanından. iki ayrı vücutken tek bir vücut olmaya gidiyor herkes birileriyle. Acıtıyor bu.
Bu kendimi yalnız hissetmeme yetiyor. Kanatıyor ruhumu. Kazıya kazıya. Hafızana kazınıyor bu anılar.
Sonra bir yerden bir ses duyuyorsun. "şarkılar yalan duyduklarını unut.."
Yazamadığımı anlıyorum. Herşey boş geldiği için yazamadığımı anlıyorum. "artık ağlayamıyorum çocuk.."
Yeni anlıyorum.. Onun için ağlayamıyorum. Sevemiyorum. Ağlayamadığım için sevemiyorum. "bana ne yaptın çocuk.."
Ve bu benim için bir dönüm noktası oluyor. Dönüm noktasında uçurumun aşağısındaki hayata yol aldığımın farkında değilim belkide. Belkide farkında olmak istemiyorum. "ve sonbahar sinsice yaklaşarak peşinde köpek gibi bir yalnızlığı üstüme sürüklüyor yine.."
Ağır geliyor. Taşıyamıyor artık ruhum bunları. Hepsi onun suçu hepsi, hepsi.. "niye yaptın, niye yaptın!"
"Anlatamıyorum.. Anlatamıyorum artık.."
"Cem Adrian- Bana Ne Yaptın" şarkısı yazdırmıştır..
