tüm hayatınızı,
geçmişinizi,
gününüzü,
geleceğinizi alıp ufak ufak parçalara bölüp, her birini bir tarafa savurup,
siz; onları mı toplayayım, adamı mı dağıtmayayım,
kendimden mi ondan mı vazgeçeyim,
neyin savaşını verdiğinizi bilmeden,
hep, "belki bir gün" ümidiyle günleri geçirirken,
elinizde ufaladığınız mutluluğu her seferinde tohum olur niyetiyle saklarken,
gözünüzün içindeki gülümsemeyi üfleyip,
içinizdeki sevgiyi hoyratça hırpalamasını seyrederken,
denge olarak binlerce yöntem geliştirirken,
en ağır dengenin hesabıyla katlanırsınız dengesizliğe,
terazinin bir gözü yalnızlık bir gözü sadece sevmektir.
tüm can yakıcı unsurlar inadına yalnızlık gözüne yığıldıkça siz sevgi gözü ağır bassın diye ancak yüreğinizi koyduğunuzda dengeleme yolunu seçmeyi bilebiliyorsunuz.
