"hayatın neresinden dönülse kardır." diyerek, kendi istekleriyle hayatlarina son veren, aramıza şiirlerini bırakıp terk-i diyar eyleyen şairlerimizle biraz haşır neşir olan her kişi, bu sayının vaktin geldiğini anlatan sayı olduğunu hemen görecektir.
nilgün marmara bu yaşta gitmeyi seçmişti. zafer ekin karabay'ın 'son mektup'unda; nilgün marmara'nın 29 yaşında, sylvia plath'ın da şubat ayında intihar etmeyi seçmelerinden etkilenerek, 29.yaşının 29 şubatında intihar etmeyi planladığını görüyoruz. ( ne var ki, "daha ne kadar dayanabilirdim, herkesin bir başkasının acısı pahasına mutlu olduğu yaşama?" diyerek o kadar bile bekleyememiş, 13 eylül 2002'de intihar etmiştir.) ve henüz bugün farkettim ki, kendi isteğiyle yaşamdan ayrılmayı seçen diğer bir şairimiz ilhami çiçek de 29 yaşında, cemal süreya'nın (nilgün marmara için) deyişiyle, "daha otuzuna değmeden" intihar etmeyi seçmiş.
buradan yetenekli şairlere seslenelim: şiir yazmak için en önce hayatta olma koşulu vardır. siz de illa kendinize bir sınır belirlemek istiyorsanız, bu 29 değil 129 olsun!
not: intihar etmiş şairler, ankaralı, konyalı şairler vs. gibi toptancılıkların elbette edebiyatta yeri yoktur. sadece, ilginç bulduğum ve şairlerin ölümlerinin, ölüm şekillerinin bile yeni şiirlere sebep olduğunu bildiğimden yukarıda bahsettiğim durumu paylaşmak istedim. bu bağlamda, aras keser ve barış çetinkol'un zafer ekin karabay hakkındaki ortak yazılarından bir bölümü uyarı anlamında alıntılıyorum:
" daha ölüme başlarken, biz, bütün şair ve yazarları gittikçe nesnelleşerek bir listeye dönüşen intihar eden şairler ansiklopedisine ekleriz. bu eklenme okur olarak bizim kendi duygusal heze-yanımızdaki düzlükten gelir. ortada anlaşmaya varılmış bir tokat fikri, ölümün gündelik dokuya yedirilmiş bir mesajı bulunmamaktadır. buradaki aşırı yorum, yok olarak şiirlerine ulaştığımız şairleri, ölümleriyle öncelememize neden olur. böylece tek ortak yönü ölüm olarak açıklayıp tüm şairleri kronolojileri dışında başka ölçüte değmeden eşleştirip çizgisel kılarız."
