her şey insanın kişisel ahlakına kalırdı. en çokta tanrıdan korkanlar azıtırdı, korkunun en güçlü uyarıcı olması sebebiyle tabi. kritik kararları yüreğiyle verirlerdi insanlar, yapmazsam günah, yaparsam sevap mantığıyla değil. tanrının var olması şarttır, gereklidir. dünya düzenini tanrı sağlıyor. ya bunun sağlanması için insanlar tanrıyı yarattı, ya da bi bardak suyun bile kendi kendine doldurulup yanımaza gelemeyeceğini bildiğimiz halde mallık yapıyoruz. tanrı olmasaydı büyük çoğunluk ortalığı siker atardı, tanrı denilen varlık üzerinden dünyanın çivisi çıkabiliyor sadece, olmasaydı ya da inandırılmasaydık dünya amı götü dağıtırdı. insan inanmak ister, tanrı olmasaydı kendi iç dünyasında yarattığı üstün varlığa inanırdı. ona da tanrı derdi..
bazı şeylerin var olup olmadığına öldükten sonra öğrenicez. ölüpte dirilmeyen hiç kimse bu konular hakkında kesin şeyler söyleyip ahkam kesemez. tek bildiğim ve inanmak istediğim tanrının olması gerekliliği. dünyanın en büyük yalanıyla ölmek istemiyorum... inanmayan biri bile tanrının olmasını umut eder aslında.. çünkü yaşama isteği sonsuzdur, ucunda acı bile olsa tamamen yok olmayı istemez kimse. bence 'diyelim ki tanrı yok' demeyelim. tanrı olmalı, olmak zorunda..
