Ü.Ö (üniversiteden önce) : ben insan sarrafıyım. kesinlikle herkesi 1 km öteden bir bakışta tanırım. ne yapmaya çalıştıklarını, amaçlarını vs. hele bi üniversiteye gideyim.. dershane hocalarının söylediği gibi amfilerde oturacağım. çok zevkli bir ortam.. zaten her öğrencinin evi olacaktı.. aile mi dediniz ? özlemem ki ben onları . orada herkes kardeş içinde yaşayacak. aile nedir bilmezsiniz bile..
Ü.S (üniversiteden sonra) : bu nasıl bir hayattı böyle.. koskoca 4 senem nasıl da geçip gitti. hele o 1. sınıfta çektiklerim. insanlar başta ne kadar iyiydi. ilk tanıştığında herkes melek gibiydi. fakat daha sonra maskeleri tek tek düşmeye başladı. ailemi çok özledim her fırsat bulduğumda kuş olup onların yanına uçmak istiyordum. üniversite değiştirme planlarım vardı. Öyle dershane hocalarının dediği gibi tüm öğrencilerin evi yoktu. yurtta kalmıştık. devlet yurdunda.. hocam neden bize 8 kişilik odalardan bahsetmediniz. iyi yanı insan tanıyorsunuz, birbirinizin derdine derman oluyorsunuz. kötü yanı; özel bir hayat kalmıyordu.
ah üniversite yılları.. paramız bitince nasıl da midyeciye koşuyorduk. içinden taş, kum çıksa bile yemek zorundaydık. hem bu kadar özgürlük de neyin nesi.. biri bize dur desinnnnn .. !
sanırdım ki üniversite de herkes yurt sorunlarına duyarlıydı.. fakat bu büyük bir yanılgı. öğrencilerin yarısından çoğu gelişen durumlardan habersiz bi biçimde yaşayıp gidiyorlardı. Nazım Hikmet Ran'ın da dediği gibi ''koyun gibisin be kardeşim ''
stres, depresyon, sevgi, aşk, tiksinme, saygı, korku .. herşey... ah üniversite yılları ..
