herkes yazlığa gitmişti.. bir ben kalmıştım evde. dört duvar arasındaki minicik dünyamda yani odamda kalakalmıştım. üniversite 1. sınıfın yaz tatilinden dönmüştüm. bir şehrin insanları bu kadar mı değişirdi? bu kadar mı insanlar tanınmaz olurdu bir senede? artık kimseyi tanıyamıyordum. eski çevrem yok olup gitmişti.
Ses sisteminden çıkan son ses müzik yalnızlığıma yalnızlık katıyordu. herşeyın farkındaydım yalnızdım. evden çıkayım dedim. çıkmak istemedim ama çıktım.
herkes gülümsüyordu. birbirlerine bişeyler anlatıp heyecanlı bir şekilde konuşuyorlardı. Biri diğer birine ilgi dolu gözlerle bakıyordu. Ne kadar yalnız olduğumu bir daha hissettim.Bu kalabalık yalnızlığıma yalnızlık katmıştı.
eve dönmeye karar verdim. gözlerim ardı sıra gelen kaldırım çizgilerini izliyordu. Kulaklarım iç çığlıklarımdan sağır olmuştu. Neden? böyle olmamalı peki ne yapmalı ? herkes mutlu. herkes neşeli. ..
Hay allah dişim ağrıyordu.. ne yapmalı ne etmeli.. bir ağrı kesici atmalı. buzdolabına annemin zor zamanlarda kullanılmak üzere sakladığı ağrı kesicilerden bir tane içtim. ağrısı dindi.. hay allah o da ne gece yarısı tekrar başladı ağrı üstelik daha 12 saat geçmemişti aradan.. ne yapmalı bir ilaç daha içemezdım 500 mg'dı içersem zehirlenirdim ama bu ağrıya da katlanamazdım. Bir tane daha içtim. aradan yarım saat geçti..
Vücudum titriyordu.. başım dönüyordu.. ellerim ve yüzüm uyuşup kaldı. ayağa kalkamıyordum. telefona elimi uzatabildim ama kimi arayacaktım ki.. bir senede çok çok değişen ve artık tanınmaz olan insanları mı.. gece 04.00.. bir kez daha yalnız olduğumu öğrenerek
'' elhamdülillah yalnızım, çaresizim '' dedim.
