yanındayken bile özlediğiniz insanın uzağında kalmak ne kadar acıdır. nereye baksanız o olur dünyanın rengi. sarı bir sonbahar yaprağı, kahverengi bir deri ceket, mavi bir gömlektir belki her yer... bazen kırmızılaşır alev alev yanan gözlerinizde. bazense donar kalır renksiz ama mavi olduğu herkesçe bilinen bir denizde...
özlemek nedir ki yürekteki yangın yerinin yanında?
özlemek, yaklaşmakla biter mi sanırsın? bir dokunuş sadece tende mi alevlenir?yoksa yürekte titreyen özlemin ürperişi midir?
göz yollarda kalmaz, bilirsin gelmeyeceğini, onun gelmeyeceği yollara bakmanın da anlamı yoktur nasılsa. dünyanın bir ucu senken diğer ucu o mudur ki? en yakınındakileri bile sevmeyen sen en uzağındakileri nasıl sevmeye yeltenirsin? bu ne cürettir????
özlemek, yoğunlaşmayı öğrenmektir. o hiç bilmese de o yokken bile bütün zerrenize onu öğretmektir... özlemek, her kelimenizle sevmeyi ve sevginin kıymetini bilmeyi dilemektir.
"Geceyi düşleriz gündüzken,
Geceyken de gündüzü,
Yitirebileceklerimiz yitiktir
Onlardan uzaktayken ama
...Özleriz, döneriz yeniden
Yitirmeden
Yitirebileceklerimizi
Yitiremediklerimize.
Yitirebilirdik, deriz;
Ama yalnızca bir fiil çekimi bu
Tutsaklıklara bağlamışız özgürlüğümüzü.
Gündüz yarasalarıyız biz."
seni çok özledim demek istediklerimizi yitirmeden özlemektir güzel olanı... uzak ya da yakın farketmez hep onu yaşatmaktır yüreğe...ve en güzeli kimse özlenen ona hasreti haykırabilme cesaretiyle dolu olmaktır...
