kendime laflar hazırladım, bol küfür içerikli. ama neyse.
merak ediyorum, mutluluk eşittir para değil, aşk da değil, e ne peki?
o değil de annemi ve kardeşimi çok özlediğimi hissediyorum, ben onlara hasretim onlar bana, peki neden kaçıyorum ısrarla?
yarın sınavdan sonra beni uzun zamandır okulda kesen, adımı ve benimle ilgili bir iki şeyi ona buna soran, sonra bir cesaret beni face ten ekleyen ve duygularından bahseden o şapşal çocukla bir kahve içeceğim. seni görüp ilk etkilendiğim zaman, adının çapkına çıktığını duymasaydım belki bir şansın olabilirdi. ama şuan gözümde yerlerdesin ne yazık ki. sıradan biri bile değilsin. bak eğer seviyeli cevaplarımı kendini beğenmişlik olarak algılamasaydın, belki arkadaşım bile olabilirdin. neyine güveniyorsun allasen? hangi mahluk şımartmış seni böyle? yarın bütün özgüvenini alt üst edeceğim için kendimden utanıyorum, ama böyle davranarak bir çok kızı kendine aşık edip sonrada üzdüğünü düşününce de rahatlıyorum. seni ters düz edeceğim çocuk. bir daha kimsenin canını yakma diye senin canını yakacağım üzgünüm.
bir de ben bunu kendime falan yazmadım. ben bunları zaten biliyorum. olayım ne peki benim?
