tanrım unutmalı mıyım? hani bir çocuk vardı küçücük elleri ama kocaman kalbi olan. hani büyüklerin kirli, sapık ve azgın kalpleriyle bir anlık zevkleri için oynadıkları sonra hayat ışığını söndürdüklerini. o çocuğu unutmalı mıyım tanrım? peki en sevdiğim yiyeceği, dondurmayı yiyebilir miyim istediğim kadar? insanların bir tutam küflü ekmek için birbirlerini öldürdükleri bir dünyada hem de. peki tanrım gülmeli miyim? doğarken bile ağlamama rağmen, gülmeyi öğrenmeden ölenlere rağmen, bir tebessümün bile çok görüldüğü insanlara rağmen. ya da. ya da yaşamalı mıyım tanrım? yaşamalı mıyım bir insan hayatının parayla ölçüldüğü bir dünyada? yaşamalı mıyım ölmenin mi yoksa yaşamanın mı ceza olduğu belirsiz olduğu bir dünyada? ama özür dilerim. tek bir soru hakkım vardı. çok soru sordum değil mi? o zaman şunu sorayım. bütün bunlar olurken masum insanlara, çocuklara, sana inanlara, senden başka sığınacak kimseleri olmayanlara hiç mi vicdanın sızlamadı. senin de vicdanın var mı tanrım ? yoksa daha da acı çekebilsin diye sadece insanlara mı verdin vicdan denen şeyi? acaba insan olsaydın bu dünyada sen nasıl biri olurdun? galiba yine çok soru sordum. üzgünüm. sanırım bişey sormama gerek yok. cevabını zaten almışım. ya da cevaplar hiç bir zaman olmadı. çünkü cevaplara odaklanıyoruz, sorulara değil. eğer doğru soruyu bulursam soracağım tanrım. peki sen cevaplayabilecek misin merak ediyorum. saygısızlık ettiysem affet tanrım. ama bazen isyan etmek gerek, gerçeklerden sıyrılıp doğruları bulabilmek için.
