içimi sıkan, ruhumu daraltan dizidir.
cemile'nin kendisine verdiği hiçbir sözü tutmayan, kendisinin ve çocuklarının ağzına s.çan ali'ye verdiği sözü tutup osman'ı vermesi, herif "nafaka vermiyorum evi tadilat edicez" diyince böğüre böğüre ağlayıp durumu kabullenmesi, türk dizilerinde iyilikle aptallığın karıştırıldığını bir kere daha gözüme sokmuştur.
cemile'nin temizlikçilik yaptığı eve carolin ve ali'nin gelmesi, arkadaşı cemile'ye eski kıyafetlerini verdiğinde cemilenin gözünden bir damla yaş süzülmesi de * acitasyon klasikleri olarak eski türk filmlerinden hiç yabancı olmayan sahnelerdir.
gel gör ki, henüz reklamlarında boğazımda düğümlenmelere neden olan bu diziyi hayatımdaki stresin bana yettiği düşüncesiyle her hafta izlememeye karar versemde,saati geldiğinde işi gücü bırakıp tv karşısına abanırken buluyorum kendimi.acıyı seviyoruz, acitasyonu seviyoruz, hayatımızda ki gerginlik kafi gelmiyor ve gerginlik gerginliği çekiyor çünkü. allah belanı versin carolin!
