45.
-
bir arif nazım şiiridir;
hükmü var güneşi örten yüzlerin
yapışır soğukluk bir nasır gibi.
muradın alnımdan öpmekse senin
güneşi koynunda sakla sır gibi
yıldız için açıp kokma kardelen;
kan rengi gölgeni yakma kardelen...
geceler ayazlanır yaprak oynamaz
senin dallarına kızıllık düşer
buzun terlediğine kimse inanmaz
bilmezler içinde bir garip pişer
baharı yazlara ekle kardelen;
beni zemheride bekle kardelen...
bağların üstünden çığ gibi geçtim
gördüm bahçıvanın hissizliğini
bülbülün dilini doğradım biçtim
seyrettim güllerin sessizliğini
sen olsan feryadım dinmez kardelen;
bunu yaşamayan bilmez kardelen...
kıskanır kökünü bir gün sökerler
muhabbetten öte bir hasret kalır
güneşin üstüne toprak dökerler
kan süzer kainat ruhlar ıslanır
yüreğim dalında kaldı kardelen;
içimi bir korku aldı kardelen...
ben anadoluyum sen toprak yüzlüm
erenler kokuna aşina senin
birgün ayırmaya gelirse ölüm
bağlarım kendimi naaşına senin
ayrılıktır ölüm asıl kardelen;
ben nasıl yaşarım nasıl kardelen?..
