annem, arkadaşlarım, en yakınlarım bana seni yasakladı. seni gördüğümde, seninle konuştuğumda kötü oluyormuşum, kendime zarar veriyormuşum öyle dediler. ama ben yine arada da olsa sana mesaj atıyorum bir yerlerden yazıyorum işte... galiba içimden geleni yapıyorum meleğim... sense aslında gerektiği gibi ciddi konuşuyorsun benimle-sanki hep arkadaşmışız gibi-.
ve ben titremeye başlıyorum, neden bilmiyorum, ancak hep oluyor bu bana artık. konuşma sonrası kas gevşetici ve sakinleştiriciye muhtaç olsam da, nedense... değer diyorum... değer...
içimdeki ses 'sadece' konuşmam gerektiğini ve 'sadece' hala sevmem gerektiğini söylüyor. sevmek güzeldir, 'sadece güzeldir' diyor. ve ben diyorum: 'sevmek güzeldir.' ve işte o andan itibaren, karşılık beklemiyorum artık.
