izlemeden önce bende bu kadar derin izler bırakacağını düşünmediğim film.
--spoiler--
Irene Menéndez Hastings'e aşık olmamak elde değil. Adamın tren istasyonunda kadını bırakma sahnesi var, kendi sevgilimi böyle arkada bıraksam bu kadar koymazdı valla. Bir de dudaklarını açmadan hafif gırtlaktan gelen o kadar tatlı bir gülmesi var ki o gülüşü 50 defa dinledim desem yeridir. zaten bu tatlı gülme filmde iki yerde var. biri, filmin başında esposito'nun 25 yıl sonra onu ilk defa görmeye geldiği sahnede "emeklilik sana yaramış olabilir diye soruyorum." dedikten sonra diğeri de daktilo hakkında konuşurken "senin olsun. iki ihtiyar takılırsınız." dedikten sonra.
ama 25 yıl önce şöyle bir diyalog geçmişti. irene, esposito'nun yaptığı bir hata sonucu savcıyı gülümsemesiyle ikna ettiğini anlatıyordu.
Esposito - bir sorum olacak. nasıl bir gülücükmüş o?daha önce görmemiştim.
irene - elbette görmedin.olması gerektiği gibi, sevgilime saklıyorum.
diyerek aslında tüm cesaretini kırmıştı.
--spoiler--
